hefði mátt koma fyrr

Vandamál liða sem komast upp um deild, er oftast sá að þau halda að þau séu svo góð.

Selfossliðinu gekk mjög vel í 1.deild á sl ári og einnig í fyrstu leikjunum í úrvalsdeildinni, en svo sprakk blaðran. Einbeitingaskortur og vöntun á sigurvilja þvældist fyrir þeim. Þeir áttuðu sig einfaldlega ekki á því að þeir voru ekki bestir í deildinni.

Svo kemur lokaleikurinn sem skipti ekki nokkru máli um stöðu liðsins og þá gerist hið óvænta, þeir bursta andstæðingana.

Í hnotskurn er þetta lýsing á Íslenskri knattspyrnu í heild sinni. Ef lið eru gagnrýnd fyrir leik, er það kallað að draga úr sigurvilja liðsins. Allir ljúka upp munni í þess stað og segja liðið hafi góða sigurmöguleika, en svo kemur skellurinn.

Íslensk karla knattspyrna er með því lélegra sem gerist í Evrópu. Leikmenn eru sóttir til annarra landa til að spila með landsliðinu, menn sem jafnvel hafa einungis setið á bekknum undanfarin misseri, og hafa því litla sem enga leikreynslu.

Vinir þessara leikmanna hafa mært þá í blöðunum eins og þeir séu einhver goð. Og já menn þeirra taka undir það. Ef eitthvert lið erlendis, sem hefur íslenskan leikmann á sínum snærum, er alltaf sagt að lið NN hafi gert góða hluti, jafnvel þótt viðkomandi hafi ekki komið inná völlinn í leiknum.

Enska landsliðið er sama marki brennt og sýndi það sig best á HM í sumar.

Markakóngur þriggja félaga